HET VERHAAL VAN DE ENGEL ABIGAIL

Hier is een verhaal van een heel klein Engeltje Abigail, om je te helpen jezelf beter te begrijpen. Misschien maakt het wel jouw herinnering wakker.

Abigail reageerde op een Engelenadvertentie waarin “Engelen Gevraagd” werden om op Aarde te incarneren voor een groots toneelstuk. De advertentie luidde:

“Engelen gezocht, slechts ervaring met incarneren vereist, om op reis te gaan
en mee te doen aan de Grootste Productie die we kennen in het Nu, genaamd “Planeet Aarde”.
Alleen de meest gevorderde Engelen wordt gevraagd te reageren.”

Abigail was één keer op Aarde geweest voor twee Aardse dagen, dus ze dacht dat dat misschien wel voldoende was om in aanmerking te komen voor deze baan.
Ze zat in de wachtkamer met veel oudere Engelen en luisterde naar hun verhalen over incarnaties op Planeet Aarde. De verhalen zorgden er alleen maar voor dat haar verlangen om te gaan groter en groter werd.

Abigail mocht eindelijk naar binnen bij het Hoofd van de Engel-Vrijwilligers en deze keek alleen maar omlaag naar dit kleine Engeltje en krabde aan de kin van zijn wezen. “Abigail, Abigail, Abigail, wat kan jou nou op het idee gebracht hebben dat een zó klein en onervaren iemand als jij deze baan aan zou kunnen? Abigail, dit is een heel zware en moeilijke opdracht.”
Het Hoofd van de Engel-Vrijwilligers glimlachte terwijl hij dit tegen haar zei.
“Eerst moet je een lijst en een plan opstellen van alle ervaringen die je zou willen ervaren op Aarde. Weet je nog: hoe moeilijker de ervaring, hoe sneller je evolutionaire groei”, ging het Hoofd van de Engel-Vrijwilligers verder.
“Dan moet je dat plan voorleggen aan je Engel-Adviseur om het na te kijken. En dan, als je Adviseur akkoord gaat met je plan, dan moet je alle benodigde deelnemers vinden om in elk deel van je plan de spelers te zijn, redders en vijanden. Dan moet er contact worden opgenomen met die verbonden spelers die al op de Planeet Aarde zijn, via hun Spirituele Wezens hier, om overeenkomsten te sluiten”, zo legde het Hoofd van de Engel-Vrijwilligers verder uit.

“Abigail, de vorige keer was je alleen maar een speler voor iemand anders, voor maar twee dagen, en je vond het verschrikkelijk, waarom dan nu? Weet je nog hoe vreselijk je het allemaal vond toen je terugkwam? Je stelde toen duidelijk dat je het nooit meer wilde doen?”, vroeg het Hoofd van de Engel-Vrijwilligers.
“Meneer, ik weet het nog, maar dit voelt gewoon als iets dat ik doen moet om ervaring op te doen en sneller omhoog te komen in mijn evolutionaire spiraal. Ik bedoel: kijk nou eens naar me Meneer, ik ben heel klein en ik ben hier al heel lang. Ja, er zijn andere manieren waarop ik kan groeien, maar die zijn zo verschrikkelijk traag. Laat me alstublieft in aanmerking komen Meneer, ik zal mezelf hierin niet teleurstellen”, zei Abigail ernstig.

“Abigail, ik heb het altijd al moeilijk gevonden om nee tegen je te zeggen, dus begin maar aan je lijst en ga naar je Engel-Adiviseur, ik zal hem laten weten dat ik het goed vind”, ging het Hoofd van de Engel-Vrijwilligers uiteindelijk akkoord.
“Dank U wel Meneer, ik beloof dat ik zal zorgen dat U trots op me bent. Dank u dat u me deze kans geeft Meneer. En bedank de Schepper ook van me Meneer”, zei Abigail terwijl ze de kamer verliet.
“Ik zal het de Schepper vertellen Abigail, maar ik weet nog niet zo zeker of dit is wat de Schepper voor je in gedachten had toen je Bestaan in je geblazen werd. Voor jouw Eerste Ontwerp was deze activiteit niet nodig”, zei het Hoofd van de Engel-Vrijwilligers bedroefd.
“Ik weet het Meneer, maar dit is iets wat ik echt wil proberen”, hield Abigail vol terwijl ze doorliep.

Abigail werkte en werkte, en uiteindelijk had ze een lijst van alle ervaringen die ze wilde ondergaan om te groeien. Ze had diep in zichzelf gekeken en ze had daar zo’n diepe gedrevenheid gevonden om te groeien. Ze kon werkelijk niets bedenken waar ze niet doorheen zou gaan om de volgende stappen op haar evolutionaire spiraal te verdienen. Naast iedere gebeurtenis had ze een lijstje gemaakt van de verschillende figuren die ze voor iedere rol moest zien te vinden, zodat ze akkoord konden gaan.

Daarna wandelde ze het kantoor van haar Engel-Adviseur binnen. Ze legde de lijst van gebeurtenissen voor hem neer, samen met de lijst van benodigde spelers.
De Adviseur las de lijst aandachtig door en keek toen bedachtzaam naar haar op. “Abigail, je hebt wel een heel intensieve lijst gemaakt, weet je zeker dat je bereid bent om door al deze verschrikking, droefheid, lijden en wanhoop heen te gaan om sneller te groeien? Er zijn andere manieren om te groeien, daar hebben we het al heel vaak over gehad.”
Abigail antwoordde: “Ja, we hebben het hier eerder over gehad, maar deze ervaringen zijn allemaal nodig om mijn huidige Engel-Doelen te kunnen bereiken.”
“Ik snap het, ik ben zelf ook een kleine Engel geweest”, zei de Engel-Adviseur. “Herinner je je laatste ervaring nog?”, vroeg hij verder.
“Ja” antwoordde Abigail, “maar dit is belangrijk voor me, help me alsjeblieft om dit te doen.”
“Abigail, ik zal je op alle mogelijke manieren helpen. Het zal heel moeilijk voor ons zijn om je door alle verschrikkingen te zien gaan die je voor jezelf hebt uitgestippeld.”, zei de Adviseur, en hij waarschuwde: “Als je eenmaal op Planeet Aarde bent om het contract te vervullen waarin je je verbonden hebt tot deze acties, dan is er echt geen weg terug meer, dat begrijp je.”

“Ja, dat begrijp ik”, zei Abigail toch wel een beetje gespannen, “maar ik kan het aan om dit voor mezelf te doen.”
Je weet toch nog dat er een alternatief is, Abigail, om iemand anders’ BeschermEngel te worden. Dat zou ook voor groei zorgen en voor Aarde ervaring”, zei de Engel-Adviseur nog.
“Ja”, zei Abigail, “maar de groeisnelheid is veel lager als ik die weg volg. Groei is op dit moment heel belangrijk voor me.”
“Goed dan, ga al je spelers maar zoeken, en laat ze bij me komen”, zei de Engel-Adviseur.
“Ontzettend bedankt, ik wist dat ik op uw steun en hulp kon rekenen”, zei Abigail.
“Nog één ding Abigail”, zei de Engel-Adviseur, “Ik geef me vrijwillig op om persoonlijk een van jouw BeschermEngelen te zijn. Ik kan je toch minstens die liefde sturen waarvan ik weet dat je hem verdient, ook al zul je jezelf niets herinneren van dat gevoel of van mij, zolang je daar bent. Abigail, besef je hoe moeilijk het zal zijn om dit aan te zien voor mij en voor iedereen die je kiest?”
Abigail keek de Adviseur aan: “Ja, het feit dat u daar bij me zult zijn zal een groot verschil maken, dat weet ik zeker, dank u.”

“Abigail, de Aardse materie is zo dicht en je herinnering zal volledig versluierd zijn, maar ik zal mijn uiterste best doen om je te helpen herinneren, zolang je daar bent”, zei de Engel-Adviseur.
Abigail glimlachte, maar ze zag er nog ietsje meer gespannen uit toen ze “dank u” zei.

Eén voor één kwamen alle spelers bij de Engel-Adviseur langs en gingen bedroefd akkoord met hun rol. Allemaal hoopten ze dat Abigail zich zou bedenken, en toch ten minste de helft van de lijst zou schrappen. Geen van hen wilde de rol spelen die Abigail voor ze had bedacht, en ze probeerden allemaal koortsachtig om haar om te praten. Iedereen twijfelde eraan of Abigail wel besefte waaraan ze zich verbond, maar allemaal gingen ze akkoord uit liefde voor haar. De meesten kregen een rol te spelen die gruwelijk was en verwerpelijk, en die ze echt niet wilden spelen. Ze begrepen haar wens om te groeien en daarom accepteerden ze het met onvoorwaardelijke liefde.

Abigail had contact opgenomen met haar Aardse geboorte Moeder, via het Spirituele Wezen van de Moeder. Een geboorte overeenkomst werd gesloten en een Planeet Aarde geboortedatum vastgelegd. Er werd contact opgenomen met de Spirituele Wezens van alle andere spelers die al op Aarde waren, en contracten met ze gesloten.

Toen werd het tijd dat Abigail zou afdalen in de materie. Ze probeerden nog één keer om Abigail over te halen om er niet mee door te gaan, maar zonder resultaat. Degenen die nog niet op de Planeet Aarde waren meldden zich om hun herinneringen te laten versluieren, en het kleinst mogelijke deel van hun wezen werd afgescheiden van hun Grootsere Zelf. Ze merkten dat al deze kleine stukjes wezenlijke-zelf in zwarte duisternis vielen, vallend, vallend, vallend, steeds zwaarder en zwaarder naarmate ze hun materiële voertuigen aannamen.
De BeschermEngelen van Abigail en de andere spelers stonden hun aankomst af te wachten, zodat hun Aarde ervaringen konden beginnen.

Abigail’s Spirituele Familie en haar BeschermEngelen hadden zich verzameld rond een door honger verzwakte Moeder met Aids, die aan het bevallen was van haar zevende kind. De andere zes waren gestorven omdat de Moeder niet eens genoeg eten had voor zichzelf, laat staan voor hen. De Moeder woonde in een van de meest gewelddadige gebieden op Aarde.
Abigail (alleen was haar naam veranderd in Maria, omdat haar Moeder haar zo genoemd had bij haar Aardse geboorte) werd dus geboren bij een Moeder met Aids. Zelf was Maria ook besmet. De Moeder knuffelde deze kleine ondervoede baby dicht tegen zich aan en kon alleen maar huilen. Terwijl de Moeder vol liefde neerkeek op de nog natte pasgeborene zei ze: “Je weet dat ik je niet kan voeden en dat ik zelf zo ziek ben, dat ik niet weet wat er van jou zal komen, maar misschien zal je het overleven.” En een traan viel van haar wang op Maria’s natte gezichtje.

Maria huilde en huilde, hongerig, nat en bang. Haar Spirituele Familie en haar BeschermEngelen drongen rond haar heen en zonden haar liefde. De Grootsere Wezenlijke Zelven keken toe en stuurden haar liefde. Maria leek een beetje te kalmeren, voor korte tijd, en begon toen weer te huilen.

Soldaten, die een baby hoorden huilen, gooiden de doos om waar de Moeder bescherming onder gezocht had om te bevallen. Ze doodden haar met een enkel schot. Ze pakten de minuten oude baby bij een been, zeiden “Nog een meisje, daar hebben we niks aan”, en zwiepten Maria tegen een muur. Maria’s kleine kinderlijfje raakte verlamd. De soldaten namen niet de moeite om te kijken of Maria dood was, en vervolgden gewoon hun weg. Haar Spirituele Familie en haar BeschermEngelen bogen zich over haar heen, Maria’s Grootsere Wezenlijke Zelf richtte alle liefde op haar. Ze probeerden haar te bereiken, maar Maria hield vast aan haar Aardse leven. Ze stuurden haar liefde, ze weenden om haar, en stuurden haar meer liefde.

Een oude vrouw kwam de hoek om, zag de baby en pakte haar op. Ze wikkelde haar in haar sjaal en nam haar mee. Ze had geen eten om aan haar te geven maar ze kon haar even in haar armen houden om haar liefde te geven. Ze had zo’n medelijden met deze kleine meisjes-baby. Een vrouw had in dit met haat gevulde land geen leven.

De oude vrouw nam Maria mee naar een groep vrouwen die zich rond een vuur hadden verzameld om warm te blijven. Eén vrouw had net haar eigen baby verloren, terwijl ze nog borstvoeding gaf. Deze nam de verlamde Maria in haar armen en probeerde haar schoon te maken, zo goed als ze dat kon zonder water. Ze begon voor het kleintje te zingen terwijl ze haar heen en weer wiegde, en Maria begon haar ogen open te doen. De vriendelijke vrouw glimlachte naar haar, voedde haar met melk, en Maria viel in slaap. Maria’s Grootsere Wezenlijke Zelf bleef toekijken en liefde omlaag stralen, de Spirituele Familie en haar BeschermEngelen lieten haar geen moment in de steek.

Maria’s leven werd er vanaf dat moment niet beter op, maar meer en meer verschrikkelijke ervaringen volgden elkaar op. Maria’s Grootsere Wezenlijke Zelf bleef liefde naar beneden sturen, terwijl haar BeschermEngelen er altijd waren, samen met haar Spirituele Familie. Zij stuurden haar liefde, ze verlieten haar nooit. Ze gingen binnen in haar droomtoestand en probeeren haar zich te laten herinneren wie ze waren en dat ze al deze gebeurtenissen zelf had gepland.

Maria voelde zich enkel maar eenzaam, getraumatiseerd en in constante doodsangst. Vergeleken met velen uit haar dorp was haar leven kort, maar 15 jaren, maar dat deed er niet toe. Elke morgen werd Maria wakker en wilde dat ze dood was. Aids had haar lichaam verziekt. Ze was hongerig en ziek, en had het gevoel dat niemand van haar hield. Maria’s Grootsere Wezenlijke Zelf keek toe terwijl hij liefde stuurde. Haar BeschermEngelen en Spirituele Familie waren er altijd en bleven liefde sturen. Ze bleven proberen om haar te bereiken, op alle manieren die ze ter beschikking hadden binnen de Universele Wetten van de Vrije Wil. Er kwam nog niet eens een glimpje herinnering.

Het moment kwam dat ze haar laatste Aardse adem zou uitblazen. Maria’s Grootsere Wezenlijke Zelf keek toe terwijl hij liefde stuurde in afwachting van een hereniging, en haar BeschermEngelen en haar Spirituele Familie waren bij haar, zoals ze dat de hele tijd geweest waren. Terwijl ze de laatste keer ademde kwam er een glimp van herkenning over Maria, op het moment dat haar BeschermEngel (haar Engel-Adviseur) tegen haar sprak en haar vertelde wat er met haar aan het gebeuren was, en haar vertelde dat het tijd was om naar huis te gaan.

Ze glimlachte en draaide haar gezicht naar hem toe, en begon tegen hem te praten. De paar andere mensen die bij haar waren drongen om haar stervende fysieke lichaam heen. Ze konden niet begrijpen waarom ze glimlachte en tegen wie ze probeerde te praten.

De Engelen en Spirituele Familie verzamelden zich rond haar kleine wezen terwijl dat het materiële voertuig verliet en terugreisde om herenigd te worden met haar Grootsere Wezenlijke Zelf. Ze was stilletjes in zichzelf gekeerd tijdens de terugreis. Haar Engel-Adviseur (de BeschermEngel) zei tegen haar: “Abigail, je hebt nu een tijd nodig van rust en bespiegeling om dat wat je ervaren hebt tijdens deze incarnatie te kunnen opnemen en je eigen te maken. Het is goed om stilletjes te zijn. Wij zijn zo trots op jou. Je hebt gedaan wat je van plan was en je hebt je uiterste best gedaan. Je hebt de groei verdiend die je op deze reis zocht.

Abigail glimlachte, draaide zich om naar haar Engel-Adviseur en zei: “Weet u, terwijl ik het meemaakte leek het minder bedroevend dan toen ik mijn levensfilm kreeg teruggespeeld voor mijn spirituele ogen. U had gelijk met wat u zei: ik had voor ik vertrok niet echt begrepen hoeveel ellende ik voor mezelf gepland had. Ik ben blij dat het voorbij is. Af en toe, in mijn droomtoestand op Aarde, herinnerde ik me dat u probeerde contact te maken. Ik had steeds maar het gevoel dat ik u probeerde te bereiken, maar dan was het moment weer voorbij.”

Ze keek naar alle anderen die overeengekomen waren om een rol te spelen in haar toneelstuk, en ze zei: “Ik wil jullie allemaal bedanken dat jullie dit voor mij gedaan hebben. Ik vraag jullie om vergeving: ik besef dat ik jullie gevraagd hem om moordenaars te spelen en verkrachters en allerlei soorten van vuige wezens. Jullie deden dat uit liefde voor mij. Ik heb mijn groei bereikt en ik ben jullie allemaal uitermate dankbaar. Niemand kan me nu nog kleine Abigail noemen, want ik ben zoveel gegroeid in deze periode.

Abigail vierde haar groei en besloot om andere richtingen in te slaan. Aarde was niet langer een bestemming die ze wilde volgen om verder te groeien.

Mijn beminden: het verhaal van Abigail beschrijft ieder van jullie, want jullie zijn niet dit aardse voertuig, en de ervaringen die je hebt zijn vooraf overeengekomen. Het feit dat je dit leest is een teken van jouw herkenning, nu is de tijd gekomen om het je te herinneren.

Een boodschap van Aartsengel Michaël, gechanneld door Carolyn Ann O’Riley